Róże różańcowe

Jak podkreślał bł. Jan Paweł II: «Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca».

W Lyonie w roku 1826 zawiązały się różańcowe wspólnoty modlitewne pod nazwą Stowarzyszenie Żywego Różańca. Ich założycielka Paulina Jaricot pisała: „Najważniejszą rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich”. Uważała, że każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę.

Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później «żywymi różami». Każda z osób należąca do piętnastoosobowej wspólnoty modlitewnej zobowiązywała się do odmawiania codziennie jednej tajemnicy różańca, co sprawia, że wszyscy razem odmawiały cały różaniec. Ojciec Święty bł. Jan Paweł II uzupełnił różaniec o tajemnice światła. Spowodowało to konieczność poszerzenia róż do dwudziestu osób w każdej.

Wszyscy członkowie róży, choć odmawiają jedną z tajemnic, mają udział w dobrach duchowych tak, jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, ale stanowi utratę zasługi. Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła.
Zmianka różańcowa: w I niedzielę miesiąca, po Mszy św. o godz. 16:00

Opiekun: ks. Piotr Róg